(спасылку на аўдыяверсію глядзі ўнізе)

Прысвячаецца заваёўніку Крыма і Дамбаса Вальдэмару Пуціну

Напачатку 90-х у Звязе адзначаўся выбліск моды на «Жывую этыку» і іншыя кнігі
Алены Рэрых яе мужа. Народ збіраўся ў кубкі, чытаў ксеракопіі на кухнях, у вялікіх гарадах уладкоўваліся лекцыі, якія збіралі сотні прыхільнікаў «Агні-ёгі», як тады звалі гэту навуку. Яго вытокі — інфармацыя і духоўныя канцэпцыі, атрыманыя ямействам Рэрыхав ад Махам Тыбета. Мала хто з новапаўсталых адэптаў ведаў, што асноўныя шляхавыя запісы Рэрыха захоўваліся ў Рыжскім схове да наступу 21 стагоддзя, ды зрэшты, і цяпер яны не ўсім даступныя. «Праклятыя духі» — урывак з таемнага дзённіка Рэрыхаўскай экспедыцыі на Тыбет і ў Шамбалу…

Дасягнуўшы пад канец ліпеня 1927 аазіса Шибочен у адной з горных далін Наньшаня, Цэнтральна-Азіяцкая экспедыцыя Мікалая Рэрыха папоўнілася клуначнымі жывёламі і харчам. У даліне Наньшан давялося чакаць да 19 жніўня, бо караванны сезон скончыўся. Караван адправіўся праз цайдамские балота ў Тыбецкае сугор’е. Саляная пустэльня Цайдама — адно з самых бязлюдных месцаў у Цэнтральнай Азіі.

З-за нястачы воды, каб яе перасекчы, трэба
было рухацца бесперапынна 36 чосаў. У наваколлі перавалу Элисун-дабан на караван напалі бандыты, якія некалькі дзён сачылі за ім. Атака была адбіта. Потым на вяршыні Нэйжды-дабана быў другі напад, якi ахова экспедыцыі таксама змагла адбіць. 21 дзень караван рухаўся праз перадгор’я Тыбета. Па шляху з Цайдама ў Нагчу былі перасечаны вялікія горныя хрыбты: Марка Пола, Кукушылі, Дунгуры і Тангла. 24 верасня Рэрых дасягнула мяжы Тыбета.
Яшчэ 30 дзён вандроўнікі рухаліся па тэрыторыі Тыбета, пакуль 6 кастрычніка ў даліне Шандзі іх не спыніў вялікі атрад тыбецкага ўзбраення. Тыбецкі генерал пасля атрымання інструкцый з Лхасы адмовіўся дазволіць вынікаць далей. Гэта быў адзін з самых цяжкіх і таямнічых этапаў вандравання. Афіцыйна лічыцца, што экспедыцыю пратрымалі пяць месяцаў у снежным палоне высока ў горах на плато Чантанг. Мясцовым жыхарам не дазволілі забяспечваць Рэрыхаў ежай,
якую прадавалі ў мізэрнай колькасці самі тыбецкія ўлады. З-за бяскорміцы з 110 жывёл каравана 90 загінулі. Пяцёра чальцоў экспедыцыi з мясцовых сканалі. Ледзь не памёр палкоўнік Кардашеўскі. Моцна падарвала здароўе Е. І. Рэрых. Пад канец экспедыцыю перавялі ў Нагчу і пасля месяца перамоў дазволілі вынікаць у Індыю. Што ж у рэчаіснасці адбывалася з лістапада 1927 па сакавік 1928 гадоў – было рукапісана Мікалаем Канстанцінавічам Рэрыхам, і ў наступстве схавана у рыжскіх сяброў. Вялікі Гуру і Мастак адпісваў сваім давераным паслядоўнікам захоўваць гэтыя нататкі з забаронай на друкаваную публікацыю да канца XX
стагоддзя. І толькі ў 2001 годзе рукапіс стаў даступны вузкаму колу прысвечаных адэптаў тыбецкай секты Дзонг-чэн, з абмоўкай пра магчымасць перадачы за межы арганізацыі толькі ў вуснай форме…
у 2011 годзе лідары секты Донг-чэн пад кіраўніцтвам ламы-цюльцы Зраі-Цзан-Гамбо Рынпочэ, агульнай радай прынялі развязак пра магчымасць публікацыі манускрыпта на беларускай i украiнскай мовах.

А астатняе – астатнім.

ПАПЯРЭДЖАННЕ !

Гэты манускрыпт небяспечны для нядужых розумаў і людзей без духоўнай арыентацыі. Прынамсі, я хутчэй пахілены не рэкамендаваць яго чытаць і праслухоўваць, чым рэкамендаваць. Дакладней, лепш не слухайце, не чытайце і не абмяркоўвайце, калі не ўпэўнены ў стабільнасці сваёй псіхікі. Упершыню публікуецца з велікадушнага дабраславення найшаноўнага Далай-таты цюльцы Зраі-цзан-гамбо Рынпочэ, ды будзе ён у Нірване цяпер, заўсёдна і па век вякоў.

ПРАКЛЯТЫЯ ДУХІ

… Досвіткам мы наблізіліся да перавалу. Мы ўяўлялі з сябе, мабыць, пацешнае
гледзішча — адзенні, вывернутыя мехам вонкі і шматкаляровыя стужкі надавалі нам фантастычны і недарэчны выгляд. Апроч таго, усім нам заміналі хадзіць медзяныя кудмені, якімі нас забяспечылі ў манастыры, з указаннем павесіць ніжэй пояса. Тыя ж кудмені былі і на нашых мулах. Чарада наўючаных жывёл, пад пузам кожнага з якіх боўтаўся кавалачак металу з незразумелымі пісьмёнамі, выглядала дзіўна і маляўніча. Перад самым перавалам мы страцілі мула. Мабыць, яго кудмень за штосьці зачапіўся і адарваўся, а мы гэтага ў час не заўважылі. Мул паводзіў сябе спакойна, пакуль я быў шэрагам, але калі мне давялося адысці, раптам зваліўся, а заміж таго, каб устаць, стаў катацца па зямлі, скінуўшы паклажу. Ён страшна закрычаў. Астатнія жывёлы адскочылі і збіліся ў кучу. З рота мула ішла пена, ён біўся і ляскаў зубамі. Гэта працягвалася хвіліны дзве. Я ўжо было падняў стрэльбу, калі мул, выгнуўшыся (мне здалося, што ён зламаўся амаль напалову) ухапіў зубамі свае яечкі і выдраў іх з цела. Тут жа стукнуў фантан чорнай крыві, — так, што пырскі паляцелі мне ў твар. Праз хвіліну ён здох. Я міжволі аблізаў вусны і адчуў густ крыві. Яна здалася мне прыкра-салодкай. Я паспешна выцер твар рукавом і прашаптаў мантру. Здаецца, я зрабіў гэта недастаткова хутка — праз пару хвілін я адчуў, што твар у мяне гарыць, а мова распухла і апруцянела. Наш правадыр, які стаяў шэрагам, роспачна трос галавой. Нарэшце ён падняў твар, і я ўбачыў, што скура на ніжняй губе ў яго лопнула, а пад вокам з’явілася чорная язва. Мабыць, якая пырснула кроў трапіла і на яго. Крывячыся ад болю, ён стаў мацаць за пазухай, пакуль не выцягнуў кудмень, які паднёс да знявечанага твару і пацалаваў. Я зрабіў то ж самае, і боль крыху зменшыўся. Гэта здарэнне нас трохі затрымала — так што спрыяльны час быў амаль выпушчан, пакуль мы адольвалі апошнія завароткі горнай сцежкі. І ўсё ж мы паспелі перасекчы мяжу даліны, калі аднекуль з-пад зямлі задзьмуў ледзяны вецер і сталі з’яўляцца духі.

Вецер ішоў сапраўды знізу, ён выдзіраўся з-пад зямлі, так што наша цёплае адзенне не ратавала ад холаду. Я не разумеў, якім чынам струмень халоднага паветра можа ўздымацца вертыкальна ўгару, але разважна вырашыў пра гэта пакуль не думаць. Падземны вецер вельмі хутка здаўся нам не лепш самага праклёну. У першую ж хвіліну мяне прадула наскрозь. Вочы тут жа запаліліся, з носа пацякло. Правадыр, што панура цягаўся шэрагам са мной, шумна высмаркаўся, заціскаючы пальцам ноздру. Мне давялося паступіць гэтак
жа, але гэта не дапамагло: праз секунду нос ізноў быў забіты. Смаркачы сцякалі ў мяне па барадзе. У правадыра на губе ўспушыўся велізарны пухір. Я не аглядаўся, каб не бачыць пакуты астатніх удзельнікаў экспедыцыі. І тут я ўбачыў першага духа. Ён стаяў у самай мяжы ўрочышчы — велізарны, руды, недарэчны. Яго цела было колеру ржавага жалеза. Магчыма, яно і было жалезным. У вочныя западзіны яму былі забіты калы, так што нас ён бачыць не мог. Не мог ён і выйсці з кола, у якім яго трымаў праклён. Яго велізарны мужчынскі чалец быў падняты і тырчаў паміж ног, як выродлівы карчак. Падабраўшыся бліжэй, мы ўбачылі, што з ног яго пачало злазіць мяса, так што былі бачны счарнелыя косткі каленных суставаў. Не мая права выпусціць унікальны шанс пазнаць усё, што магчыма ў такой сітуацыі, я падабраўся да духу бліжэй, і з жахам зразумеў, што яго ступні (на якіх амаль зусім не засталося мяса) прышпілены да зямлі каламі. Яшчэ адзін кол быў забіты ў запалёную адтуліну чальца. З-пад яго працякаў тонкі струменьчык вадкасці — можа, спермы, ці гною. Жывот і ногі духу былі пакрыты плямамі змерзлага насення і крыві. Дух, трымаючыся левай рукою за пэнiс (правай у яго не было), бесперапынна тузаў яго. Спачатку мне здалося, што ён анануе, але потым я зразумеў, што ён спрабуе адарваць руку, што прыкіпела да ствала яго мужчынскага органа сілай праклёну. Але тым самым ён усё ж змушаны быў ананаваць, хоць і не па сваёй волі. На маіх вачах дух, задыхаючыся (дзіўна было бачыць гэту бязгучна разяўляюшчуюся пашчу з выдранымі зубамі і гнілым абцінкам языка — на фоне белаватага ранішняга неба), ужо сканчаў. Вуд яго раздуўся неймаверна, але адтуліна яго была шчыльна замкнёна калом. У імгненне завяршэння набрынялая жыла на чальцу, падобная на чарвяка, лопнула, і ва ўсе бакі пырснула кроў, перамяшаная з разлітаю малаф’ёй. Дух шырока адкрыў знявечаную пашчу і, мабыць, зароў, — там, усярэдзіне кола (мы нічога не пачулі). Змучаны цікаўнасцю, я падышоў да самай яго мяжы, гэта была ўсяго толькі няроўна выкладзеная лінія з камянёў, абшмараваных мерзлым якавым гавном, і адчуў, як валасы пад футравым каптуром затрашчалі, а мой кудмень распаліўся і абпаліў мне пахвіну. Я адступіў — але, на жаль, недастаткова паспешнае: праз імгненне ў роце штосьці хруснула, і я адчуў, што ў мяне трэснуў пярэдні зуб.

Працяг вынікае….

Расійска-моўную версію ў фармаце аўдыёкніжкі чытае Макадаса аль-Сафэр:   http://dl.rutracker.org/forum/dl.php?t=4863207

Обсуждение, вопросы, детали, подробности, мнения, критика на форуме: https://www.yudik.org/forum/index.php?topic=476.0